In de periode dat we allemaal thuis zitten en de kliniek gesloten is gebeurt er evengoed heel veel. Ik wil graag met jullie delen wat ik zoal meemaak in deze periode. Een aantal van jullie weet dat ik ook huisarts ben, 3 jonge kinderen heb en dat we zelf een huis aan het bouwen zijn. Dit samen met een kliniek die gesloten is maakt deze periode op alle fronten uitdagend en soms ook moeilijk, waarschijnlijk net als voor ieder ander. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje.

Het is een normale zondagochtend geweest, net of er niks aan de hand is. Lekker ontbijten met z’n vijven en dan gaat Job snel weer naar ons huis, zodat we zo snel mogelijk kunnen verhuizen. Aan het begin van de middag ga ik met een hele lijst naar de winkel om zo veel mogelijk boodschappen te doen. Ik ben blij verrast, er staan maar een paar auto’s en de mensen wachten allemaal netjes op een afstandje bij de schappen. Gelukkig een ander beeld dan dat ik in de media heb gezien.

Tijd voor avonddienst. Als ik aankom bij het ziekenhuis zie ik een grote IC ambulance (MICU) voor de deur staan. Ik sta direct weer in de realiteit. Dat alles anders is merk je ook, het team voor de avond is al ruim voor de dienst begint compleet. We krijgen een briefing voorafgaand aan de dienst, omdat alles per dag weer anders kan zijn dan de dag ervoor. Het overgrote deel van de telefoontjes komen van mensen met zorgen. Ik spreek een klein aantal mensen met “gewone klachten” die zich bezwaard voelen om überhaupt te bellen. Stuk voor stuk geven ze aan hoe dankbaar ze zijn dat ik ondanks alles de tijd neem om ook hen te helpen. Ik wens ze sterkte, en zij mij. Als ik thuiskom kijk ik op uitzending gemist naar Boer zoekt vrouw om mijn gedachten te verzetten, maar na 5 minuten slaap ik al 😉