In de periode dat we allemaal thuis zitten en de kliniek gesloten is gebeurt er evengoed heel veel. Ik wil graag met jullie delen wat ik zoal meemaak in deze periode. Een aantal van jullie weet dat ik ook huisarts ben, 3 jonge kinderen heb en dat we zelf een huis aan het bouwen zijn. Dit samen met een kliniek die gesloten is maakt deze periode op alle fronten uitdagend en soms ook moeilijk, waarschijnlijk net als voor ieder ander. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje.

Wat een heerlijke lentedag hebben we achter de rug. Ik heb ervan genoten dat de zon weer schijnt. Nieuwe energie krijg ik ervan. Even weer een momentje van zorgeloosheid tussendoor. Daar was toch iedereen aan toe. Het nieuws laat weer dalende cijfers zien en ik vraag me af of de rustigere dienst van gisteravond een teken is van een verdere afname van aantal zieken. Ik hoop het. Ik realiseer me tegelijkertijd heel goed dat het ook een luxe is dat ik nog een moment van zorgeloosheid kan ervaren. Al die getroffen families die een familielid in het ziekenhuis hebben liggen, soms zelfs meerdere. Of die iemand hebben verloren. Voor hen is deze mooie lentedag niet een dag van zorgeloos in het zonnetje zitten. Of zij die wachten op hun behandeling die is uitgesteld.

Ik denk terug aan de afgelopen week. Thuis bij mensen waar geen behandeling meer een uitkomst zou gaan bieden. Ik leg vanachter mijn steeds meer beslagen duikbrilglazen uit dat de familie bij de patiënt kan blijven tijdens de laatste dag(en). Ik zet de duikbril af. Ik moet mensen toch aankijken als ik gesprekken over het afzien van een ziekenhuisopname en daarmee de naderende dood voer. Gelukkig hebben we medicijnen bij ons die de benauwdheid snel tegengaan en kan ik voor dezelfde dag thuiszorg regelen. Ik ben onder de indruk van het gemak waarmee dit geregeld kan worden. Ik vraag me vandaag dus ook even af hoe het met deze mensen gaat op deze zonnige lentedag.